بزرگنمايي:

نسیم گیلان - این که تنی چند از نمایندگان مجلس بدون توجه به برخی بدیهیات برای وزیر نامه می‌نویسند که حواسش به مسابقات فوتبال باشد، بیشتر غم‌انگیز است تا تعجب‌آور!

به گزارش ایسنا، رسول بهروش، روزنامه‌نگار، در روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «نامه را که می‌بینی، به عنوانش که نگاه می‌کنی و متن آن را که می‌خوانی، مات و مبهوت می‌مانی. این حکایت بسیاری از دنبال‌کنندگان اخبار ورزش ایران است که دیروز خبر تذکر کتبی چند نماینده مجلس به وزیر ورزش را خواندند و لابد تا چند دقیقه خشک‌شان زده بود. یک نماینده حوزه انتخابیه تبریز و دو نماینده از کرج، کتبا به وزیر ورزش تذکر داده‌اند که در مسابقات مرحله یک‌شانزدهم نهایی جام حذفی، اشتباهات داوری به سود پرسپولیس و استقلال و علیه دو تیم شهرستانی ماشین‌سازی تبریز و گل‌ریحان کرج رخ داده است.
آنها با تمجید از مقاومت جانانه رقبای پرسپولیس و استقلال، اتفاقات رخ داده را «ترتیبات جانبدارانه» و ناشی از «طراحی قبلی» برای پیروزی سرخابی‌ها قلمداد کرده‌ و در این مورد به وزیر ورزش تذکر داده‌اند. این در حالی است که اگر چه در تبریز یک پنالتی اشتباه به سود پرسپولیس اعلام شد (و البته گل نشد) اما برخی کارشناسان داوری عقیده دارند داور از اعلام پنالتی دقیقه نهم سرخپوشان و حتی اخراج مدافع ماشین‌سازی چشم‌پوشی کرد. در مورد بازی استقلال هم بیشتر کارشناسان داوری، تصمیمات گرفته‌شده از سوی قاضی میدان را تایید کرده‌اند. بنابراین روشن نیست نامه وکلای محترم مجلس با کدام پشتوانه تخصصی به نگارش درآمده است. همان‌طور که کسی نمی‌داند بین این همه مشکل ریز و درشت که مردم را محاصره کرده، اشتباهات داوری در مسابقات فوتبال اولویت چندم یک نماینده می‌تواند باشد. بسیاری از کاربران فضای مجازی عقیده داشتند چنین تحرکاتی به‌خاطر نزدیکی به انتخابات مجلس یازدهم است و دوستان قصد دارند بین بخشی از مردم حوزه انتخابیه، برای خودشان محبوبیت دست و پا کنند. در این میان اما نکات قابل‌ توجه دیگری نیز وجود دارد.
یک- مسابقات جام حذفی مثل لیگ باشگاهی زیر نظر فدراسیون فوتبال برگزار می‌شود. فدراسیون یک نهاد غیر دولتی است که کوچک‌ترین مداخله مدیران دولتی در امور آن، با واکنش تند و تنبیهی فیفا مواجه می‌شود. اینها اصول ابتدایی و بسیار ساده فوتبال هستند. اما این که تنی چند از نمایندگان مجلس بدون توجه به این بدیهیات برای وزیر نامه می‌نویسند که حواسش به مسابقات فوتبال باشد، بیشتر غم‌انگیز است تا تعجب‌آور!
دو- اولین نتیجه انتشار متن تنظیم‌شده از سوی نمایندگان معترض، دامن زدن به تنش‌های جاری بین هواداران فوتبال و تشدید بدبینی مخرب آنهاست. در حالی که فضای فوتبال ایران در چند سال گذشته به شدت متشنج شده و این مساله قربانیان پرشماری هم به جا گذاشته، عجیب است که کسانی در مسند نمایندگی مجلس به جای تلاش برای آرام کردن اوضاع و دعوت هواداران به تعقل و تفکر، بر طبل تبعیض و تبانی می‌کوبند و باد به پرچم نفرت و بیزاری می‌اندازند. توجه داشته باشید که در این نامه حتی از ذکر اسم دو تیم پرسپولیس و استقلال هم خودداری شده؛ طوری که انگار اینها اجنبی یا دشمن هستند!
سه- در متن اعتراض، به‌دفعات مقابل نام سرخابی‌های پایتخت از عنوان «دولتی» استفاده شده؛ آن چه شاید قرار است تداعی‌کننده تبعیض به سود این دو تیم باشد. در عین حال اما همین دولتی بودن و دولتی ماندن پرسپولیس و استقلال، اتفاقا یکی از بزرگ‌ترین شکست‌های ورزشی مجلس است. مگر قرار نبود مجلس بر خصوصی شدن سرخابی‌ها نظارت کند؟ مگر در آخرین تلاش‌ها، تا شهریور همین امسال به دولت فرصت داده نشده بود که کار را یکسره کند؟ پس چرا این اتفاق نیفتاد؟ آیا بهتر نیست نمایندگان به جای عصبانی شدن از یک تصمیم ساده داوری، به خاطر عدم اجرای مصوبات‌شان شاکی باشند و به دولت اعتراض کنند؟ نکته دیگر این که ... دولتی بودن چه نفعی برای سرخابی‌ها دارد، وقتی همین مجلس کمک‌های دولتی به ورزش قهرمانی را ممنوع کرده؟ الان سرخابی‌ها عمده درآمدشان را از محل اسپانسر، سامانه‌های پیامکی و اعانه هواداران تامین می‌کنند... .
خوب است نمایندگان معترض مجلس حداقل در همان محل سکونت‌شان از در و همسایه سوال کنند و ببینند آیا هیچ کدام از هواداران پرسپولیس و استقلال علاقه دارند این دو تیم همچنان دولتی باقی بمانند یا نه. کاش اما این دوستان به جای اعتراض به اشتباهات داوری، از قدرت قانونی‌شان برای استیفای حق پخش تلویزیونی استفاده می‌کردند تا خصوصی‌سازی واقعی هم آسان‌تر شود. افسوس که کارهای عمیق را رها کرده‌ایم و در سطح حرکت می‌کنیم.
چهار- موضوع از جهت کسب محبوبیت در آستانه انتخابات بعدی مجلس هم حائز اهمیت است. نماینده تبریز به کنار، اما آیا دو نماینده کرج بهتر نبود از تیمی حمایت کنند که ریشه در فوتبال البرز داشته باشد و صد درصد سکوها را به هواداران استقلال و پرسپولیس واگذار نکند؟»
انتهای پیام