بزرگنمايي:

نسیم گیلان - احمدی‌نژادی‌تر از احمدی‌نژاد!
سایز متن الف الف
لینک کوتاه در کلیبرد کپی شد! http://akhr.ir/6073167
k ١.١
٠
روزنامه جوان / متن پیش رو در جوان منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
وحید حاجی پور/ بیش از شش سال از عمر دولت روحانی می‌گذرد، همه برنامه‌های جذاب و پر طمطراقی که روحانی و تیم اقتصادی‌اش درباره برون‌رفت کشور از بحران اقتصادی ارائه داده بودند، به شکست بزرگی منجر شد که حالا برای اصلاح آن، همان راهکار‌هایی را در پیش گرفته‌اند که پیشتر، خود منتقد بزرگش بود.
اصلاح قیمت بنزین و افزایش بهای سوخت در چند ماه گذشته با تکیه بر کارت سوخت، همان روشی بود که احمدی‌نژاد در دولت خود اجرایی کرد و از قضا موجب صرفه‌جویی 70 میلیارد دلاری در طول حیات کارت سوخت شد. در همان ایام و البته در اوایل دولت یازدهم، بودند چهره‌هایی که در مقام «نق زن»، کارت سوخت را یک اقدام برگرفته از ایده‌های عقب‌مانده خواندند و بر این طبل کوبیدند که برای مهار مصرف بنزین، باید سیاست‌های قیمتی درست اعمال کرد و نه سهمیه‌بندی.
همین افراد، مدام بر تکالیف قانونی تأکید می‌کردند که باید سالانه 20 درصد بر قیمت بنزین افزوده‌شود تا پس از پنج سال، بهای بنزین عرضه‌شده، به میزان قیمت تمام شده و بدون یارانه باشد و حتی در مراحل بعد، دولت به فکر مالیات بستن بر بنزین باشد، مانند اروپا.
اما همین مدعیان، در طول شش سال دولت‌داری خود این ایده خود را به پستو بردند؛ چراکه برای تداوم قدرتشان، ثبات قیمت بنزین را ضروری می‌دانستند؛ چنین رویکردی موجب سه رقمی‌شدن مصرف بنزین شد و میلیارد‌ها دلار از ثروت کشور را سوزاند و دست آخر برای آنکه کیسه‌ای برای درآمدزایی خود بدوزند، مجبور به احیای سهمیه‌بندی شدند.
ورود مجدد کارت سوخت به ادبیات اقتصادی کشور، این بار با دفاع همان منتقدان مواجه شد به‌طوری که مسعود نیلی که به آزادسازی قیمت‌ها علاقه ویژه‌ای دارد، در گزارشی پژوهشی به حمد و ثنای کارت سوخت پرداخت. وزیر نفت هم به دفاع از نقش کارت سوخت در کاهش مصرف و قاچاق سوخت مشغول شد و در این میان، انگار نه انگار که سرمایه‌های ملی کشور طی سال‌هایی که کارت سوخت حذف شده‌بود، بر باد فنا رفت. کارت سوخت و مکانیزمی که برای کاهش مصرف سوخت طراحی شده‌بود، پس از چند سال محبوب قلوبی شد که صاحبانش، کینه تلخی از آن داشتند. اینان همان‌هایی هستند که وقتی بنزین نوروزی را رؤیت می‌کردند، آن را یک عوامفریبی و بازی پوپولیستی می‌دانستند که رئیس‌جمهور سابق، آن را ابزاری کرده برای محبوب‌سازی خود به قیمت تضییع منافع ملی. اعداد و ارقام جور می‌کردند، آسمان و زمین را به هم می‌بافتند تا به مخاطبان خود بقبولانند بنزین نوروزی سم مهلکی برای اقتصاد ایران است.
حالا همان افراد با روحیه‌ای دیگر به دنبال اهدای سهمیه نوروزی به مردم هستند؛ زنگنه وزیر نفت گفته پیشنهاد بنزین نوروزی مطرح شده و در حال تصمیم‌گیری هستند. این بدان معناست که دولت فعلی همان راهکاری را در دست گرفته‌است که پیشتر منتقدش بود. همان دولتی که می‌گفت یارانه دادن گدا‌پروری است، اما توزیع کالایی را برای مردم تدارک می‌بیند که چندین نفر از مردم در صف‌های تشکیل شده، جان خود را از دست دادند. دولت امروز، همان منتقد دیروز است با این تفاوت که به آرامی و با اعتماد به نفسی خاص، گذشته را احیا کرده‌است تا کمی از نارضایتی‌های مردم بکاهد. این همان دولت است با همه ادعایی که می‌گفت ما کاری می‌کنیم کارستان؛ این همان دولتی است که مردم را در سال 96 از پدیده‌هایی ترساند که اکنون خودش، عامل پیاده‌سازی همان واهمه‌هاست. این دولت روحانی است؛ احمدی نژادی‌تر از احمدی‌نژاد!