بزرگنمايي:

نسیم گیلان - پراجکت سیندیکیت: کرونا چگونه از چشم سیستم کنترل‌گرای چین پنهان ماند؟
سایز متن الف الف
لینک کوتاه در کلیبرد کپی شد! http://akhr.ir/6100137
٠
٠
انتخاب / متن پیش رو در انتخاب منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
ژیائو کیانگ- پراجکت سیندیکیت/ تین رینگن، استاد نروژی علوم سیاسی، در کتابی با عنوان "دیکتاتوری کامل: چین در قرن بیست و یکم" که در سال 2016 چاپ شد، چین معاصر را کشوری کنترل‌گر می‌داند که سیستم حکومتی آن به یک رژیم جدید تبدیل شده است. از نظر وی سیستم تازه به مراتب سخت‌گیر‌تر و تندرو‌تر است. این سیستم کنترلی چین اکنون باعث اصلی اپیدمی کرونا ویروسی بوده که جهان را در نوردیده است.
در ادامه این مطلب آمده است: در طول 8 سال گذشته، رهبری مرکزی حزب کمونیست چین برای تقویت اقتدار شخصی رئیس جمهور شی جین پینگ و همچنین گسترش اختیارات حزب در وزارتخانه‌ها و دولت‌های محلی و استانی گام‌های اساسی‌ای برداشته است. مقامات مرکزی همچنین سرکوب مداوم مخالفان را آغاز کرده‌اند به طوری که این دخالت‌ها در همه حوز‌ه‌های زندگی اجتماعی و سیاسی چینی‌ها احساس می‌شود.
در این شیوه کنترلی، وکلا، فعالان و نویسندگان دستگیر و تمام سایت‌ها مسدود شده‌اند. خبرهای کلی از رسانه‌های اینترنتی آنلاین نگران کننده است.
اولین مورد کرونا ویروس در ووهان، پایتخت استان هوبئی، در اول دسامبر سال 2019 دیده شد در حالی که در اواسط همان ماه مقامات چینی شواهدی مبنی بر امکان انتقال این ویروس بین انسان‌ها یافته بودند. با این وجود، دولت تا 20 ژانویه رسماً اپیدمی این بیماری را انکار کرد. در طی این هفت هفته، پلیس ووهان هشت کارمند بهداشت را به دلیل تلاش برای انتشار اخبار این بیماری در رسانه‌های اجتماعی مجازات کرد. آنها متهم به نشر شایعات و بر هم زدن نظم عمومی شدند.
در همین حال، دولت منطقه‌ای هوبی همچنان به پنهان کردن تعداد واقعی مبتلایان به ویروس کرونا ادامه می‌داد. در این رویداد، تحمل بیش از حد سانسور و انسداد بوروکراتیک، هر فرصتی را برای کنترل ویروس قبل از گسترش آن در ووهان 11 میلیون نفری از بین برد. تا 23 ژانویه، هنگامی که دولت ساکنان ووهان را سرانجام قرنطینه کرد، حدود پنج میلیون نفر از این شهر خارج شده بودند و همین هم باعث شد که بیماری در سراسر چین و چهان پخش شود.
وقتی سرانجام وسعت واقعی اپیدمی مشخص شد، افکار عمومی چین احساساتی ترکیب از عصبانیت، اضطراب و ناامیدی داشت. مردم برای نشان دادن خشم و ناامیدی خود به سراغ اینترنت رفتند، اما طولی نکشید که دولت همه آن‌ها را سرکوب و به شدت توانایی روزنامه نگاران و شهروندان نگران برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات در مورد بحران را محدود کرد.
سپس، در تاریخ 3 فوریه، شی جی پینگ به کمیته حزب کمونیست دستور داد تا اقدامات لازم برای شکل دادن به افکار عمومی را اعمال کند، این بدان معنی است که از فناوری پیشرفته هوش مصنوعی و داده‌های بزرگ برای نظارت بر کلیت افکار عمومی چین به صورت آنلاین استفاده می‌شود. کنترل گرایی اکنون به اوج رسیده و الگوریتم‌های تشخیص چهره، تصویر و صدا برای پیش بینی و سرکوب هرگونه انتقاد احتمالی از دولت استفاده می‌شود به طوری که همه اطلاعات غیر رسمی درباره این بیماری به سرعت سانسور می‌شد.
در تاریخ 7 فوریه، لی ونلیانگ، یکی از پزشکان چینی که برای نخستین بار نسبت به خطر این ویروس هشداری همگانی داده بود، خودش در اثر ابتلا به آن درگذشت، خبر درگذشت این پزشک چینی باعث شائبه‌هایی در فضای مجازی شد. مردم چین در حال حاضر او را به عنوان یک قهرمان و قربانی که سعی در افشای حقیقت داشت، گرامی می‌دارند. میلیون‌ها نفر برای ابراز اندوه خود به رسانه‌های اجتماعی متوسل شده‌اند و خواستار عذرخواهی دولت چین و رعایت آزادی بیان هستند.
برای اولین بار از زمان به قدرت رسیدن، دستگاه سانسور پیشرفته شی امروز با مقاومت شدید میلیون‌ها کاربر اینترنت چینی روبرو شده است. کنترل‌گرایی چینی حالا در حال آزمایش است.
شی جی پینگ یک چهره بی دست و پا است. وسواس او در کنترل اطلاعات، شهروندان چینی را از حق طبیعی‌شان برای کسب آگاهی از آن چه در کشورشان می‌گذرد محروم کرده است.
از 9 فوریه، شیوع این بیماری باعث کشته شدن بیش از 900 نفر در بیش از 25 کشور جهان شده است. با توجه به تمام فناوریهای پیشرفته دیجیتالی و قدرت خارق العاده اقتصادی و نظامی، چین مانند یک کشور استبدادی ما قبل از مدرن اداره می‌شود.