بزرگنمايي:

نسیم گیلان - ایسنا/گیلان یک روانشناس، اوتیسم را مختص کودکان ندانست و عنوان کرد: بزرگسالان نیز می توانند مبتلا به اوتیسم باشند؛ اگرچه زندگی مستقل و تحصیلات دانشگاهی داشته باشند.

عاطفه دبیری در گفت وگو با ایسنا، اوتیسم را به معنی در خود مانده دانست و اظهار کرد: توصیف رفتارهای در خود فرو رفته در سال 1919 از طریق انزواطلبی کودکان دارای اسکیزوفرنی مطرح شد، اما در سال 1940 کودکان اوتیسمی از کودکان کم توان ذهنی و دارای اختلالات عاطفی جدا شدند.
وی با اشاره به تفاوت اوتیسم با کم توانی ذهنی، ناتوانی هوشی و اختلالات عاطفی، افزود: افراد مبتلا به اوتیسم در اوایل دوره کودکی خودشان نمی توانند یک ارتباط درست با افراد و اشیا برقرار کنند و ارتباط آنان با افراد و اشیا طبیعی نیست. در واقع این کودکان از حیث ارتباطی ناتوان هستند، اما کم توانی ذهنی یا اختلالات عاطفی ندارند.
این روانشناس، با بیان اینکه علائم اوتیسم در کودکی خودش را نشان می دهد، تصریح کرد: کودکان اوتیسمی معمولا ارتباط چشمی ندارند و از گوشه چشم ارتباط برقرار می کنند، از گفتار برخوردار نیستند و غالبا فاقد کلام بوده و دارای پژواک گویی هستند، تمایل به در آغوش کشیده شدن ندارند و احساس درد نمی کنند؛ این در حالی است که کودکان کم توان ذهنی به دنبال دیده شدن و جلب محبت دیگران هستند.
دبیری، تنها ماندن را برای اوتیسمی ها لذت بخش دانست و خاطرنشان کرد: اختلال اسکیزوفرنی دوران کودکی در اوتیسمی ها وجود ندارد و دچار هزیان و توهم نیستند، فقط نقص در ارتباط دارند، یعنی فرایند رشدشان دچار اختلال شده و باید درمان شوند.
وی کودکان اوتیسمی را دارای ویژگی های مشترک و علائم متفاوت دانست و ادامه داد: برخی از کودکان اوتیسمی نه تنها تاخیر در کلام و کم توانی هوشی ندارند، بلکه عملکردشان در سطح بالاست، اما نقص در ارتباط اجتماعی دارند و حالت چهره و زبان بدن دیگران را درک نمی کنند؛ البته در بخش دیگری از کودکان مبتلا به اوتیسم شاهد تاخیر در کلام و کم توانی هوشی نیز هستیم.
این روانشناس، با بیان اینکه دو کودک اوتیسمی علائم یکسان ندارند، گفت: برای اوتیسم از طیف اختلال استفاده می کنیم که سه سطح دارد، زیرا در سطح یک تاخیر کلام و کم توانی هوشی وجود ندارد و رفتارهای کلیشه ای اوتیسم بروز پیدا می کند، اما سطح سه پیچیده ترین نوع اوتیسم است و تاخیر در کلام و کم توانی هوشی نیز مشهود می شود.
دبیری، والدین دارای یک فرزند اوتیسم را توصیه به انجام مشاوره ژنتیک برای فرزندآوری کرد و یادآور شد: احتمال اینکه دومین فرزند نیز مبتلا به اوتیسم شود وجود دارد؛ البته بسیاری از کودکان اوتیسمی می توانند زندگی عادی داشته باشند و حتی تحصیل کنند.
وی سطح سه اوتیسم را کودکان مبتلا به چندمعلولیتی دانست و اضافه کرد: کودکان اوتیسمی از پُرحسی و کم حسی رنج می برند، یعنی وقتی نام آنان برده می شود، اصلا واکنش نشان نمی دهند، اما نمی توانند صدای یخچال و جاروبرقی و... را تحمل کنند.
این روانشناس، کم توانی ذهنی را موجب تشدید مشکلات کودکان اوتیسمی دانست و بیان کرد: کودکان مبتلا به اوتیسم قابل درمان نیستند و باید مشکلات رفتاری آنان را کاهش دهیم، یعنی توان بخشی بهترین درمان برای اوتیسمی هاست و این توان بخشی در حیطه رفتاری و حرکتی و گفتاری و آموزشی است. همچنین والدین باید نسبت به اوتیسم آگاهی داشته باشند و دوری کودکان از ارتباط اجتماعی را تشخیص دهند.
دبیری، اوتیسم را مختص کودکان ندانست و عنوان کرد: بزرگسالان نیز می توانند مبتلا به اوتیسم باشند؛ اگرچه زندگی مستقل و تحصیلات دانشگاهی داشته باشند. در واقع افرادی که مبتلا به اوتیسم سطح یک هستند، تاخیر کلام و کم توانی ذهنی ندارند و می توانند عملکرد خوبی در زندگی داشته باشند؛ البته جامعه تنها سطح سه را بیمار اوتیسمی می شناسد.
وی با بیان اینکه اوتیسم در بزرگسالی گذشته نگر است، خاطرنشان کرد: چنین افرادی قادر به گفتار و تحصیل هستند، اما در ارتباط اجتماعی نقص دارند و رابطه را شروع نمی کنند و سرد و بی تفاوت هستند.
این روانشناس، اوتیسم را یک مقوله فرهنگی دانست و متذکر شد: بسیاری از خانواده ها نسبت به تاخیر کلام نگران می شوند و فکر می کنند با رفع مشکل گفتار اوتیسم رفع می شود، اما اوتیسمی ها مشکلات عدیده دارند و باید درمان های چندوجهی دریافت کنند تا نقص ارتباطی آنان از بین برود؛ نه فقط گفتار.
انتهای پیام