نسیم گیلان - ایرنا /کتاب «ژاپن قدیم» هشتاد و هشتمین جلد از «مجموعه تاریخ جهان» است. این مجموعه می‌کوشد چشم‌اندازی گسترده و ژرف از سیر تاریخ عرضه کند.
 همان‌طور که تاریخ ژاپن از دوران باستان تا سال 1868 میلادی نشان می‌دهد، همبستگی ملی ژاپنی‌ها عمیقا ریشه در رویدادهای سیاسی و فرهنگی ژاپن قدیم دارد. در سال 1868 میلادی ژاپن که از نظر اقتصادی و نظامی کشوری عقب‌مانده بود، برای آنکه بتواند با سایر کشورها رقابت کند برنامه مدرنیزاسیون سریع را شروع کرد. با اینکه ژاپن با اقتصاد و قدرت نظامی مدرن وارد قرن بیستم شد، مردمش بسیاری از اندیشه‌ها و نگرش‌های دوره قدیم را حفظ کردند. احساس قوی همبستگی ملی یکی از ویژگی‌های بر جای مانده از این طرز فکر ژاپن قدیم و سنتی است. این احساس آشکارا در نگرش ژاپنی‌ها به بیگانگانی که از ژاپن دیدن می‌کردند نمایان بود. تا صدها سال به ویژه در صده‌های هفدهم و هجدهم، در این کشور به خارجی‌ها بدگمان بودند و روی خوش به آنان نشان نمی‌داند.
این کتاب با عنوان Traditional Japan در سال 1995 توسط انتشارات لوسنت‌بوکز Lucent Books برای 11 تا 18 ساله‌ها منتشر شده است.

دان ناردو نویسنده و مورخ
قسمتی از متن کتاب
آموزش و ادبیات
«طرح کلی پایتخت برگرفته از طرح پایتخت چینی چانگان بود. چانگان بر اساس یک الگوی حصاردار مستطیلی ساخته شده بود و شهری با شکوه و برج‌وبارودار بود، که مساحتی نزدیک به 80 کیلومتر مربع و دو میلیون نفر جمعیت داشت. نارا بسیار کوچکتر بود. این شهر فقط 20 کیلومتر مربع مساحت و 200 هزار نفر جمعیت داشت، اندکی بیش از سه درصدِ جمعیت 6 میلیونی ژاپن. اما در آن زمان تنها مرکز شهری کشور بود و به سرعت کانون اصلی زندگی سیاسی، دینی و فرهنگی ژاپن شد.
پیشرفت در آموزش و ادبیات وجه مهمی از زندگی فرهنگی ژاپن بود. مدارس در نارا و بسیاری از ایالت‌ها برپاشد و عمدتا افراد طبقات بالای اجتماع در آن حضور داشتند. دانشوران آثار مکتوب بسیاری پدید آوردند. دو اثر مشهور در میان این آثار یکی کوجیکی یا «گزارش رویدادهای کهن» بود که در سال 712 منتشر شد و دیگری نیهونگی یا «وقایع‌نامۀ ژاپن» است که در سال 720 کامل شد. در هر دو اثر اسطوره‌های گوناگون کهن دربارۀ آفرینش و افسانه‌های شینتو و نیز گزارش‌هایی از رویدادهای تاریخ سیاسی اخیر گردآوری شده است. در آن زمان ژاپنی‌ها خط نوشتاری بومی نداشتند و حروف نگارشی چینی را اخذ کردند. مثلاً در کوجیکی برای نشان دادن صداهای زبان گفتاری ژاپن از حروف چینی به شکل آوایی استفاده شده است.
میلتون مایر در این باره که چرا این روش برای ژاپنی‌ها مشکل‌ساز بود می‌نویسد: چینی گفتاری، که تک‌هجایی است (عمدتاً از کلمات تک‌هجایی تشکیل شده)، کاملاً با زبان ژاپنی که چند هجایی است (لغات چندهجایی بسیاری دارد) متفاوت است و در آن از اصوات و تلفظ‌های متفاوتی استفاده می‌شود. زبان نوشتاری چینی معمولاً شیوۀ آوایی ژاپنی را بازتاب نمی‌دهد. هر حرف چینی نشان‌دهندۀ یک صدا در زبان چینی است، اما چون بیش از 40 هزار حرف چینی و فقط چند صد صدا وجود دارد. بسیاری از حروف با صدای یکسانی تلفظ می‌شوند.
این بدان معنا است که چندین ترکیب متفاوت از حروف چینی را می‌شد از لحاظ آوایی برای ساخت یک کلمۀ ژاپنی به کار برد. از این رو آن کلمه را می‌شود به چند شیوۀ مختلف نوشت. این سیستم پیچیده و دست و پاگیر خواندن نوشته‌های اولیه را بسیار دشوار می‌کرد. بنابراین خواندن و نوشتن تا حد زیادی محدود به دانشوران و اشراف طبقات بالای اجتماع باقی ماند که زمان بیشتری برای مطالعه و یادگیری داشتند. (صفحه 38 و 39)
کتاب ژاپن قدیم نوشته دان ناردو و ترجمه پریسا صیادی، در 136 صفحه، در قطع وزیری، با شمارگان یک‌هزار و 100 نسخه در سال 1402 منتشر شد.»