چاپ

نسیم گیلان - درگیری و عصبانیت، روحیه‌ای است که سال‌هاست به فوتبال ایران هم منتقل شده و بازیکنان و تیم‌ها به بهانه‌های مختلف با تندخویی به هم پرخاش می‌کنند و تبعات آن به سکوها و تماشاگران و هواداران نیز منتقل می‌شود. بخصوص در آستانه بازی‌های حساس، در حین برگزاری مسابقات و بعد از آن.

روزنامه ایران نوشت: «عصبانی نیستم...» فیلمی به‌ کارگردانی رضا دُرمیشیان محصول سال 1392 که پس از کش‌وقوس‌های فراوان و با 21 دقیقه کوتاه‌تر از نسخه اصلی از 12 اردیبهشت 1397 روانه سینماها شد. نام فیلم با شخصیت اصلی آن در تضاد بود؛ به عبارتی نوید محمدزاده که نقش اصلی فیلم را بر عهده داشت، در مقاطع مختلف از روایت داستان عصبانی بود. نکته قابل توجه این که فیلم و موضوع آن، عصبانیت عده‌ای را به همراه داشت و تلاش بسیاری شد تا مانع اکران فیلم از پرده نقره‌ای سینماها شود. نکته مهم‌تر این است که عصبانی بودن یا نبودن تنها به یک فیلم سینمایی محدود نمی‌شود. موضوعی فراگیر در جامعه است که جامعه‌شناسان در تحلیل‌های پرتعداد به آن پرداخته‌اند و به عبارتی باید گفت که «عصبانی هستیم».
رفتاری که ممکن است خیلی از ما به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه آن را مرتکب شویم. مثل بوق‌زدن‌های بی‌مورد در خیابان یا بی‌احترامی‌هایی که بعضی افراد به بهانه‌های مختلف نسبت به هم انجام می‌دهند و با هم درگیر می‌شوند. آماری که رسماً اعلام می‌شود و حکایت از درگیری‌ها و خشونت‌های خیابانی دارد و مواردی از این دست. در این شرایط، درگیری و عصبانیت، روحیه‌ای است که سال‌هاست به فوتبال ایران هم منتقل شده و بازیکنان و تیم‌ها به بهانه‌های مختلف با تندخویی به هم پرخاش می‌کنند و تبعات آن به سکوها و تماشاگران و هواداران نیز منتقل می‌شود. بخصوص در آستانه بازی‌های حساس، در حین برگزاری مسابقات و بعد از آن. در همین فصل که به بهانه آماده نبودن زیرساخت‌ها، مسابقات با سه هفته تعویق شروع شد نیز شاهد رفتارهای پرخاشگرانه اهالی فوتبال نسبت به هم بوده‌ایم. از مصاحبه‌های آتشین و بیانیه‌های زیاد در همین چند هفته و مدت زمان کوتاه که بگذریم، باید به رفتار فردی ارکان وعوامل فوتبال اشاره کنیم. جالب این که آندره‌آ استراماچونی، سرمربی ایتالیایی و تازه‌وارد به فوتبال‌مان هم از این قاعده مستثنی نیست. وقتی مترجمش نیامد، صندلی کنفرانس را پرت کرد و در همین بازی آخر استقلال هم در اعتراض به تصمیم داور، توپ را با عصبانیت شوت کرد و اخراج شد. مرتضی تبریزی، مهاجم آبی‌ها زمانی که تعویض شد، با پا، کلمن آب را به نشانه اعتراض هدف عصبانیت خود قرار داد. در آن سو، علیرضا بیرانوند که فصل قبل مأمور نیروی انتظامی را هل داده بود، در بازی با تراکتورسازی رفتاری دور از شأن انجام داد و در بازی اخیر مقابل سپاهان با مدل اعتراض عجیبی که به داور داشت، هم کارت گرفت و هم به گفته خودش تمرکزش را از دست داد و 2 گل غیر منتظره دریافت کرد.
داربی پایتخت هم که در این نیم‌قرن داستان خودش را داشته است. از سیلی مرحوم عزیز اصلی دروازه‌بان پرسپولیس در داربی سال 48 به حاج ابوالحسن داور بازی که 3 بر صفر شدن بازی به سود تاج و محرومیت چندماهه خودش را در پی داشت تا داربی سال 73 که 2-2 مساوی شد ولی به دلیل درگیری بازیکنان با هم و ریختن تماشاگران به داخل زمین، بازی 3-0 به سود استقلال اعلام شد و بازیکنانی مانند مجتبی محرمی، فرشاد پیوس، احمدرضا عابدزاده و امیر قلعه‌نویی با محرومیت‌های 3 و یک ساله روبه‌رو شدند که بعداً کاهش یافت. در داربی سال 79 هم پرویز برومند با مشت به صورت پایان رأفت کوبید که محرومیت چندماهه او و بازیکنانی مانند حمید استیلی و محمد نوازی را در پی داشت. در لیگ برتر هم در بازی‌هایی پیش آمده که سرخابی‌ها درگیری‌هایی داشته‌اند و محرومیت و جریمه‌هایی نصیب آنها شده ولی در این داربی کمیته انضباطی حکم کم‌سابقه‌ای را صادر کرد و پس از درگیری بازیکنان در چند صحنه از بازی، حکم به محرومیت چند جلسه‌ای آنها داده تا به نوعی ترمز آنها را بکشد اما آیا فقط بازیکنان و مربیان در این عصبانیت‌ها دخیل هستند یا دلایل دیگری هم دارد. البته بُعد دیگر این ماجرا جریمه‌های مالی آن است. برای همین داربی، بازیکنان و دو تیم در مجموع 220 میلیون تومان جریمه شده‌اند و کمیته انضباطی در بازه یک ماه اخیر برای افراد حقیقی و حقوقی 450 میلیون جریمه صادر کرده که با احتساب داربی به 670 میلیون تومان می‌رسد و در نوع خود موضوعی قابل تأمل است.»
انتهای پیام