بزرگنمايي:

نسیم گیلان - خبرگزاری کتاب ایران /فارسی‌دانی از جمله وجوه تابان این مرد بزرگ است که بی‌تردید مطالعه‌ی ترجمه‌های او و مطابقت با متن اصلی کلاس درس شگرف و شگفتی برای ترجمه‌آموزان است.
امروز 25 مهرماه، سالروز تولد زنده‌یاد رضا سیدحسینی (1305-1388)، نویسنده و مترجم سرشناس معاصر است و محمد‌رضا اربابی، رئیس هیات مدیره کانون کشوری انجمن‌های صنفی مترجمان، یادداشتی را در اختیار ایبنا قرار داده‌ است که در ادامه می‌خوانید:
«ایرانِ بزرگ از دیرباز قلم‌رو قلم‌رانان و ادب‌دانان بزرگی بوده است که بسیاری از آنان قلم‌شان را به قلب‌شان‌ گره زده‌اند.
رضا سیدحسینی یکی از همین قلم‌داران نسل طلایی دهه‌های 30 و 40 ایران است که شجاعانه در شانزده سالگی قدم به میدان قلم گذاشت. او ظریفی از دیار آذربایجان بود و به واسطه‌ی همین اشراف به زبان ترکی، اول بار از ترکی به فارسی ترجمه کرد؛ ترجمه‌ای که در عین ناباوری رضای شانزده ساله در مجله منتشر شد.
این آغازِ مسیری بود که در نهایت نامی ماندگار را در تاریخ ادب و فرهنگ مرزوبوم‌مان ثبت کرد. هم‌نشینی سیدحسینی و عبدالله توکل و در نتیجه آموختن زبان فرانسه افقی تازه در برابر رضای سخن‌دان و فارسی‌شناس گشود که نتایج درخشان و خیره‌کننده‌ای به همراه داشت.
او حدود 40 عنوان اثر شاخص و درجه‌ی یک را به فارسی ترجمه کرده است که شاید در مقایسه با فضای ترجمه‌ی امروز ایران زیاد به نظر نرسد، اما آثاری را در بر می‌گیرد که سال‌ها ادب ایران را لبریز از دانایی و آگاهی خواهد کرد. 
مجموعه‌ی شش جلدی «فرهنگ آثار» ‌اثری ماندگار و شاخص است که رضا سیدحسینی و بزرگان دیگری چون ابوالحسن نجفی، احمد سمیعی گیلانی و اسماعیل سعادت دست‌اندرکار تدوین‌اش بوده اند. این اثر در کنار آثار مهم دیگر، سیدحسینی را به چهره‌ی ماندگار این سرزمین تبدیل کرد؛ عنوانی که در سال 80 به‌طور رسمی آن را کسب کرد. اما به‌واقع بدون این عنوان رسمی هم او چهره‌ی ماندگار این دیار بوده و خواهد ماند. زیرا او خدمات شایانی به زبان و ادبیات ایران کرده است. فارسی‌دانی از جمله وجوه تابان این مرد بزرگ است که بی تردید مطالعه‌ی ترجمه‌های او و مطابقت با متن اصلی کلاس درس شگرف و شگفتی برای ترجمه‌آموزان است.
سیدحسینی مهرزاد، معلمی مهرورز، فروتن و دانش‌گستر بود. 22 مهر زادروز این مرد بزرگ بهانه‌ای است تا از او و آثارش یاد کنیم و این چند سطر که در وصف او نگاشتم در برابر بزرگی او نمی بود از یم. امید که راه و قلم او فروزان باشد.»